Shell & CocaCola 3

Neem een taxi en probeer alsnog de krant te lezen.
Parijs. Travailleurs pauvres. Zwervers met een fitnesskaart.
Alleen als je bij Cocacola werkt of bij Shell. Alleen als je in Delft gestudeerd hebt, kan je na twee jaar je huis inruilen voor een groter huis.
Travailleurs pauvres hebben werk maar geen woning. Eén op de drie daklozen behoort tot die categorie. Het cliché dat daklozen per definitie werkloos zijn is aan correctie toe. Vanaf 600 Euro huur per maand is in Parijs gebruikelijk. Huisbasen eisen een maandinkomen dat drie tot vier keer hoger ligt. Kijk uit het raam. Een bouwput.
Een nieuwe parkeergarage, zegt de taxichauffeur. Daar is ook al een nieuwe parkeergarage gebouwd wijst hij.
Wat spreek je goed NL, zeg ik.
Dat moet ook. Ben al acht jaar in NL. Ik studeer commerciële economie.
Waar kom je vandaan?
Afghanistan. Als het er beter is ga ik terug. Eerst hier. Ik ben eigen baas. Ik kan niet voor een baas werken. Nu heb ik een taxibedrijf. Heb al drie auto’s en dan business.
Welke business? Ga je in Afghanistan parkeergarages bouwen?
Ken je Bollywoodfilms?
Ja.
Ken je de jurken die ze daarin dragen.
Jahaa...
Die zijn hier erg duur. Ik kan ze heel goedkoop krijgen.
Hoe dan?
In Afghanistan. Laten maken. Daar zijn goede kleermakers op straat.
Ik neem de modellen mee. De beste modellen van alle winkels in NL.
Laat ze namaken. Je ziet geen verschil. Een jurk kost hier 250 Euro en ik kan ze voor 25 Euro laten maken. Ik hou van snelle handel. Geld dat ik uitgeef wil ik meteen weer terug verdienen. Of Autohandel.
Dat doet iedereen al.
De taxi zakt bijna door zijn as heen. Op de bank zitten vlekken. De enige luxe in de auto is een navigator met een beeldscherm zo groot dat je er televisie op kan kijken.
Ga maar Bollywood jurken maken, zeg ik.
Welke small-business de taxichauffeur ook zal kiezen, denk niet dat hij een travailleur pauvre zal worden.

« roodborstje | Shell & CocaCola 2 »